“Here is my secret. It is very simple. 
It is only with the heart that one can see rightly;
what is essential is invisible to the eye”.

Le Petit Prince

Mensen vragen me of ik alweer gewend ben aan Nederland na 9 maanden op reis te zijn geweest.
Ja, zeg ik dan meestal. Naast een gênant koningslied en het verwijderen van mijn geliefde Euroshopper is er namelijk helemaal niet zoveel veranderd.  Tenminste, dat dacht ik.

Vorige week was ik op de verjaardag van een van mijn beste vriendinnen, een vriendin die samenwoont, carrière maakt, een goede relatie heeft en bovendien sinds kort een hond bezit
Een respectabele vriendin dus. Met respectabele vrienden.
Alles was dan ook metaforisch koek-en-ei, TOTDAT een aantal mede-gasten opeens spastische swipes maakten op hun telefoon, terwijl ze onzekere blikken wierpen op hun LED-schermpjes.
Ik ging ervanuit dat het weer het zoveelste Bike-Crush-Candy –Farm- Saga-Feud spel was, tot ik eens mee ging kijken over de schouder van een van bovengenoemde gasten.
De betoverende oceaanblauwe ogen van een mooi meisje , met lange donkere wimpers keken me recht aan vanuit het schermpje. De lok goudblond haar die speels over haar gezicht viel verborg net het kleine beetje dat ze op haar lip beet en het licht van de zonsondergang op haar foto zorgde ervoor dat haar huid eruit zag als dat van een Braziliaans model.
Ik knipperde en keek nog eens goed, voordat de vinger van mijn mede-gast met één ijzige en razendsnelle swipe  de foto naar links trok;

BAM! En weg was ze. Met een grote oranje sticker ‘nope’ over haar hoofd, werd dit arme meisje zo de zwarte poel van ‘tot-nooit-meer-ziens’ in gegooid. En het bleef niet bij haar, nee hoor,  TIENTALLEN vrouwen werden na luttele seconden observatie geclassificeerd als een undate-able. Het maakte niet uit hoe ze op de foto stonden, mét duckface, zonder duckface, met duck en zonder face, halfnaakt, plakkaten aan make-up, met een guitige blik of juist een doodse. Zelfs de mensen met baby-tijgers op hun foto werden zonder nadenken naar de leftside of the spectrum verplaatst. En zeg nou zelf, als je mensen met een baby-tijger op hun foto al niet leuk vind, heb je simpelweg geen ziel. Dat is een feit.
Na een paar minuten legde de mede-gast haar telefoon weer weg, terwijl ik haar met ongeloof  en een opgetrokken wenkbrauw bleef aankijken. Wat was er net gebeurd en hoeveel ziel heb ik nu nog exact?

Tinder, was het antwoord. Internet-daten 2.0 maar dan via een app. In plaats van online een heel profiel te maken om daarin uitgebreid te verklaren dat je zó erg van lange strandwandelingen en filosofische gesprekken houdt is het voor mijn generatie genoeg om iemand date-able te classificeren, gebaseerd op maximaal 5 Facebook foto’s en al dan niet een jolig onderschrift.
Zowel verbijsterd als gefascineerd door deze sociaal geaccepteerde vleeskeuring, heb ik uiteindelijk ook een profiel aan gemaakt en in de eerste tien minuten kwam ik al meer dan vijftien vrienden van me tegen.
Hele leuke, slimme en mooie vrienden. Vrienden waarop iedereen een beetje verliefd is. Vrienden die nooit van hun leven op een Lexa, Parship of E-darling.nl te vinden zouden zijn.
Iedereen weet tenslotte dat internet-dating voor oude, vieze, kalende, bifi-worstjes etende, borsthaar-steilende, voet-fetisjisten is. Maar app-daten niet. Nee, app-daten is voor mooie, jonge, leuke mensen die lekker willen vleeskeuren. Blijkbaar.

Iedereen praat er ook openlijk over, ik ken nu al een aantal mensen die succesvolle dates via Tinder hebben gevonden, ik ben zelfs de eerste opbloeiende relatie al bij iemand tegengekomen.
Misschien ligt het aan het feit dat Tinder aan Facebook is gekoppeld en er daarom (meestal) geen nep-profielen zijn, misschien is het omdat je gemeenschappelijke likes  en vrienden kunt bekijken, maar misschien is het gewoon omdat we het leuk vinden om naar mooie mensen te kijken en het goed voor ons ego is als zo’n mooi mens je terug liket en je een ‘match’ bent.
Alhoewel, na de ‘match’ begint het echte werk pas, dan moet je een conversatie voeren (PAM PAM PAAAAM).Over een slecht-werkende chat. Met iemand die je niet kent. Recept voor succes!

Soms gaat het zo :

“He, als jij een Facebook-pagina was, zou ik je echt de hele tijd porren 😉 😉 ;-)”

Of zo :

“Hé, mijn vriend en ik zoeken een trio partner, interesse ?? 😉 ;-)”

Maar meestal zo :

“Hallo! Alles goed ?  Wat studeer je ? Ik studeer (vul in studie). Heb je hobbies?….(sent 4 days ago)”

Een ding is zeker, knipoog smiley’s zijn een vereiste en iemand naar zijn hobbies vragen is een zeker einde van een gesprek. Het nieuwe Doei zeggen eigenlijk.

Al met al werkt het uiterlijke deel van Tinder dus meestal beter dan het daadwerkelijke gespreksdeel. Want hoewel het initieel prachtig oppervlakkig is (waaraan je na 2x gebruiken overigens compleet gewend bent en inderdaad mensen weg-swipet alsof het enkel foto’s zijn en geen echte personen),  gaat het daarna toch echt erom of je met elkaar kunt praten en een vermakelijke conversatie kunt voeren met een wildvreemde. Ik heb heel akelige gesprekken gehad, maar ik heb ook met sommigen heel leuke uitzonderingen het kunnen hebben over Twarres, Miley Cyrus en de geit van Taylor Swift.

Misschien probeert Tinder ons dan ook wel een geniepig lesje te leren, dat het stiekem toch een beetje om het innerlijk gaat en dat 5 prachtig ge-instagramde foto’s je niet zoveel zeggen over een persoon. Zou het zo zijn? Ik weet het nog niet.

Maar voorlopig blijf ik nog even lid van deze intrigerende App en ga ik zo vlug even mijn profielfoto bijwerken.
Ik denk dat ik maar een foto met een baby-tijger neem.
Dat werkt altijd.

Liefde,

Fleur.