In het speeltuintje buiten mijn raam hoor ik kinderen spelen en lachen. Ik vang flarden van gesprekken van quasi-bezorgde moeders op , die eigenlijk op dat moment bezorgder zijn of ze er jonger, dunner en strakker uitzien dan de andere baarmoeder-werpers, dan dat ze op hun zand-etende kinderen letten. De geur van doorbakken friet, slechte Turkse pizza met dubieus “vlees” en opgewarmde Unox erwtensoep komt langzaamaan naar binnen gekropen, dankzij het altijd slechtlopende maar op een wonderlijke manier nog steeds bestaande eetcafé even verderop.
Er komt zelfs muziek uit de woonkamer van mijn studentenhuis. Dit kan maar één ding betekenen; het is geen ochtend meer. Ik grijp met mijn hand naar mijn telefoon onder mijn bed en elektrocuteer mezelf eerst bijna door mijn vinger in de stekkerdoos te forceren, maar uiteindelijk overleef ik deze eerste aanslag op mijn leven en kijk ik naar de tijd op mijn telefoon :

11.45

Kut.
Alweer.
Ik staar nog even naar de nummers op mijn scherm, ga rechtop zitten en dan , opeens, besef ik het me; Ik ben een cliché geworden.

Het ultieme Lena-Dunham-in-het-eerste-seizoen-van-Girls-cliché, of Lena-Dunham-in-Tiny-Furniture-cliché, pretty much gewoon Lena Dunham dus, minus de Golden Globes, het wereldwijde succes en het rockster-vriendje dan. Alhoewel, deze blog is zeker al 400 keer gelezen, dus..#almostfamous.

Waarom heeft niemand me even gewaarschuwd dat ik een post-bachelor, post-reis cliché ben geworden. Van het weer even wonen bij mijn ouders, tot het tot 4 uur ’s middags in pyama zitten en re-runs van slechte TLC programma’s bekijken en het continue uitgaan naar bars, feestjes, pub-quizes en puzzel-avonden, ik doe het allemaal.
Nu ik mezelf dan ook gediagnosticeerd heb, had ik het al eerder kunnen weten. Ik bedoel, zodra je dagen bestaan uit het bezoeken van Vakantieveilingen en Buzzfeed, je hardop lachend plaatjes van katten in leggings bekijkt, Twitter gebruikt als hoofd-medium voor het zoeken van een baan, uitslapen het nieuwe slapen is geworden en je langzaam maar zeker een alcohol verslaving aan het ontwikkelen bent, weet je dat je funemployed bent.

Ik ben dit niet gewend en ik weet dan ook niet zo goed wat ik met mezelf aanmoet. Sinds mijn vijftiende heb ik altijd minimaal 2 baantjes gehad.
En school. En sport. En sociale dingen. En je moeder.
Ik bedoel, zelfs de afgelopen maanden waarin ik weg was stond ik veelal vroeg op, omdat ik dingen wilde doen en zien en alles nieuw en daarom per definitie leuk was.
Nu is dat niet meer zo. Iedereen heeft het druk en ik niet en ik vind dat vervelend. 
Op televisie is iedereen ook al succesvol en even oud of jonger dan ik, sommige mensen hebben het verdikkeme op hun twintigste al klaargespeeld om naakt op een sloopbal een hitje te scoren.
En IEDEREEN weet dat dat DE definitie van succes is!

Bovendien duurt alles ook langer, taken worden uitgespreid over de dag. De was doen is misschien zelfs wel een tweedaags evenement. Om het allemaal nog wat dramatischer te maken is mijn gitaar ook nog eens op wonderlijke wijze in tweeën gesplitst en kan ik dus ook niet geld verdienen met een hoedje op straat.

En ja, je hebt absoluut gelijk. Dit is een first-world problem van heb ik jou daar, maar nou en. Toen ik in de third-world was waren mijn grootste zorgen inderdaad misschien wat voor een dodelijk tropisch virus ik nu weer had opgelopen of hoe ik níet gebeten kon worden door schorpioenen en black cobra’s, maar hier in Nederland is dat er niet dus daar is uitgaan, uitslapen en luieren echt een super-groot probleem, oké?!

Goed. Ik ga maar weer eens verder met een stage zoeken op Tumblr, een baan via Instagram en een Master op Youtube. Ik moet wel opschieten trouwens, ik moet vandaag OOK nog boodschappen doen en mijn beddengoed wassen. Dat kan best eens een paar dagen duren..

Liefde,

Fleur.