“I’m not upset that you lied to me, I’m upset that from now on I can’t believe you.”
– F. Nietzsche

Een van de belangrijkste levenslessen die ik heb geleerd, komt uit China.
In de restauratie-wagon van een gammele trein die rook naar sigaretten, verbrand rubber en oude eieren probeerden ik en twee nieuwe Zweedse vrienden tevergeefs eten te bestellen. Van het woord “fried rice” overdreven te A R T I C U L E R E N en ‘Flied Lice, hoooo yeaaaa’ te zeggen in een semi-racistisch Chinees accent, tot het gerecht in den treure proberen uit te beelden met zeer theatrale handgebaren en gezichtsuitdrukkingen (ja, fried rice heeft een bijgaande gezichtsuitdrukking), niks scheen te werken op de apathische kokkin.
Na enkele pijnlijke minuten met een strak gezicht aangestaard te worden, terwijl wij aan het bijkomen waren van onze *~Performance~*, nam ze nog een trekje van haar met alles behalve tabak gevulde sigaret en vormde ze haar mond om tot een omgekeerde U, schudde ze haar hoofd langzaam en wurmde het woord ‘NO!” uit haar mondspleet. Het was een beetje alsof Grumpy Cat het gestalte van een gezette Chinese vrouw met een haarnetje had aangenomen en tot ons sprak.

Resoluut wees ze vervolgens op het menu en schreeuwde een onverstaanbaar Chinees woord naar ons. Drie keer.
Wij kregen geen Fried Rice vanavond. We knikten onzeker naar haar en accepteerden daarmee het onbekende Chinese gerecht wat ons net verbaal agressief was aangeboden.
Luttele seconden later werden we met een rigide vinger gewezen naar een schmützig wit tafeltje met bijbehorende plastic bedekte stoeltjes. Met de metaforische staart tussen de nog metaforischere benen sjokten we naar onze persoonlijke naughty corner en namen we enigszins verslagen plaats. 

Toen na een behoorlijk lange tijd ons voeder dan eindelijk geserveerd werd, was de oorsprong van eerder genoemde geuren ook opeens duidelijk. Langzaamaan namen we hapjes van ons zoveelste bord Chinees mystery-food en al snel kwam het gesprek uit op hoe we op dat moment ‘normaal’ eten misten. Eten zonder groene gelei-achtige spikkeltjes erin, eten zonder toegevoegde volledige kippenpoot, eten zonder dat kleine beetje as van de kokkin haar sigaret. Dát eten.

Vanzelfsprekend begon ik direct over IKEA en haar alom geliefde gehaktballetjes, zoals elk normaal functionerend persoon zou doen als ze tegen Zweden praten. En ook vanzelfsprekend probeerde ik direct indruk te maken door mijn extensieve Zweedse taalkennis ten gehore te brengen, dat bestaat uit een gevarieerde combinatie van het woord Knäckebröd, ABBA en een aantal items uit de IKEA supermarkt.
Met name op de laatste was ik trots, gezien mijn broer en ik ons jarenlang hebben vermaakt met het woord ‘Köttbullar’. Ja, jarenlang. We zijn opgegroeid in een dorp waarin de jaarlijkse koeienpoepbingo en veemarkt het hoogtepunt uit ons leven was. We hebben niet veel nodig.

Gedeelte van het plezier van het eten van die gehaktballetjes was het hele feit dat je het uitsprak als ‘KUT-bullar’ en al gniffelend dit woord een aantal keer herhaalde tegen de zichtbaar geïrriteerde IKEA-medewerker.
Toen ik dit dan ook met vertrouwen verkondigde aan mijn Zweedse olijke duo, gebeurde er iets vreselijks. Iets catastrofaals. Erger dan je vaders genitale wrat en erger zelfs dan Prem’s hoofd. Ja. Zó erg.
Er werd mij verteld dat het helemaal niet zo werd uitgesproken, maar als ‘SHOT-bullar’.
Nee.

NEE!

NEEEEE!

Na het initiële ongeloof, een tirade van 20 minuten en een flinke portie ugly-crying werd mij toch echt duidelijk dat dit de waarheid was. Al helemaal toen ze Google Talk erbij gingen halen en deze akelige gecomputeriseerde stem het feit bevestigde.

Shot-bullar.

Wie bedenkt dat nou ?! Waarom zou je ook zoiets moois verpesten ?
Dat is alsof je Kate Winslet haar wenkbrauwen afneemt, Achter Gesloten Deuren door goede acteurs laat spelen, Ke$ha zonder glitter laat optreden of tegen Miley zegt dat ze de side-vag look moet laten voor wat het is . Dat doe je gewoon niet!

Sindsdien is mijn leven nooit meer echt hetzelfde geweest. De balletjes smaakten me minder goed en het bestellen werd stom.
Dit neemt niet weg dat de IKEA een perfecte plek voor een eerste date blijft, aldus het immer inspirerende FOK.FORUM. Er is immers niets romantischer dan in een neon-verlichte, geel/blauw gekleurde ruimte, gehaktballetjes gemaakt van paardenvlees te eten voor minder dan 3,- euro. Wie zei er dat romantiek dood was ?

Misschien moet ik het  binnenkort ook maar eens uitproberen.
Hopelijk weet mijn date het wel nog niet en kan ik het als vanouds als ‘kutbullar’ bestellen en kunnen we er vervolgens samen om giechelen en waan ik me weer even in gelukkigere, simpelere en genitale-gehaktbal-gevuldere tijden..

Tot die tijd blijf ik nog lekker de IKEA boycotten, mijn Zweedse duo nooit vergeven en zoeken naar een nieuw fenomeen waar ik een slecht woordgrapje van kan maken.
Voor nu laat ik jullie weer met rust, ik moet immers nog even mijn Tinder-filter bijstellen ;

Köttbullar of Shotbullar ?

Liefde,

Fleur.