Amsterdam is een helemaal leuke stad.
De gebouwen zijn mooi, de kunst is mooi, de sfeer is fijn, het is te groot om klein te zijn, maar te klein om écht groot te zijn, er zijn dingen te doen, mensen te zien, biertjes te drinken en sushi te bestellen. Het is echt leuk hier.
En toch is Amsterdam soms gewoon even heel erg kut.
Ja. Sorry, ik bedoel, dat is ook helemaal niet erg! Zoveel leuke dingen zijn soms gewoon even compleet onuitstaanbaar. Zoals de geur van tequila als je een kater hebt, jus d’orange als je net je tanden hebt gepoetst of Kim Feenstra, als ze opeens besluit te praten.

Precies op dezelfde love-hate manier werkt Amsterdam.
Er is namelijk weinig vervelender dan zichzelf verplaatsende toeristen, al helemaal de fietsende variant.
Persoonlijk beweeg ik me op de  fiets namelijk graag voort als een gesjeesde maniak, en alles dat me tegenhoudt of snelheid laat verminderen, vervloek ik intern tot een ongeneeslijke soa.

Nu zou het een stuk minder erg zijn als alle toeristen gewoon lekker op MacBikes zouden rondfietsen. Dat schreeuwt tenminste:

 ‘IK KAN NIET FIETSEN, HOU REKENING MET MIJN INCAPABILITEIT IN HET LEVEN, KTHX!’

 Maar nee, die akelige hipster-toeristen (hipstourist? Is dat iets?) van tegenwoordig willen opeens allemaal een ‘authentieke ervaring’ op een ‘echte fiets’ en zijn zichzelf zodoende aan het selfie-grammen op een incognito omafiets. Mijn radar pingt dan dus niet meer. Behalve als ze witte sneakers aan hebben en ongemakkelijk hoog gillen als ze hun eerste rondje maken; dan zijn het namelijk Amerikanen.

Maar genoeg over fietsen, het is nu winter! Althans, zo is dat besloten pré global-warming.
Er zijn nu helemaal geen fietsende toeristen. Nee joh, nu nemen ze allemaal lekker gek een taxi.
En ik weet niet waar taxicentrale Amsterdam hun chauffeurs vandaan haalt, maar oh my glob, het is haast knap!
Het is alsof elke chauffeur enkel en alleen wordt aangenomen op zijn minimale IQ en maximale haat voor de mensheid.
Als ik ’s nachts dan ook naar huis fiets, ben ik niet bang om beroofd te worden of zoiets lekker ghetto’s, maar ik vrees dat ik door 3 metallic-blauwe spacewagons wordt overreden.
Afgelopen weekend had ik nog zo’n near-death-experience, bijvoorbeeld!
Ik was gewoon even lekker weg met de meiden, even lekker genieten; we gingen dansen in de Exit. Dit is een volgestampte en hysterische homobar-dancing, waar persoonlijke ruimte niet bestaat en de stripperspaal immer is bezet door een man die sexier kan dansen dan ik.

Alles was nog metaforisch koek en ei, ik stond gewoon rustig op straat te wachten, totdat een van mijn geliefde taxi’s besloot langs te rijden…

OVER.

MIJN.

VOET.

Ik kon nog net mijn tenen naar achter trekken en mezelf zodoende een voet-amputatie besparen. Wel kwam mijn innerlijke hooligan naar buiten en begon ik van boosheid als een wilde op de ramen te slaan en luid te schreeuwen naar de chauffeur :

“OMG! WAAROM BEN JIJ ZO?! WAAROM?!!?!”

Jep. Want niets leert iemand zó goed een lesje, als ze diepe levensvragen toe te schreeuwen om 3 uur ’s nachts. Obviously.

Helaas was de unique snowflake die de taxi bestuurde minder onder de indruk en keek hij me stoïcijns en mét opgetrokken wenkbrauw aan terwijl hij langzaam doorreed. Over mijn voet dus.
Toen ik dan ook wanhopig mijn gelijk wilde halen bij mijn flamboyante mede-rij-staanders, al furieus wijzend naar mijn overreden voet met banden-profiel van de taxi erop, kreeg ik als enige reactie

‘Och, dat kun je er wel uit wassen hoor schat’.

Nou. Je kunt van alles over homo’s zeggen hoor, maar ze hebben in elk geval wel hun prioriteiten in orde!

Na al mijn frustratie eruit te hebben ge-twerkt op Whitney Houston en Britney Bitch, fietste ik enigszins gekalmeerd naar huis.

Tot ik op de Damstraat opnieuw werd aangereden door een taxi.

Waarvan de bestuurder er overigens exact hetzelfde uitzag als de vorige.
Ik weet niet of ze allemaal uit één eindeloze, mens-hatende familie komen, maar hou op met me hoor! Taxi’s moeten gewoon weg uit de binnenstad. Of mensen met een daadwerkelijk functionerend brein moeten gaan rijden. Dat kan ook.
In elk geval bleef ik deze keer kalm en fietste ik enkel intern ontploffend naar huis, met enkel de vredelievende gedachte dat ik niet zou rusten voor ik elke taxicentrale HELEMAAL KAPOT ZOU MAKEN. Met mijn gedachtes. Vanzelfsprekend.

Tot zover dan ook deze zeer maatschappelijk betrokken blog-post, nu ga ik weer verder met mijn petitie #KomInActieTegenDeTaxi opzetten. Het gaat groot worden, ik heb zelfs al een coverphoto in elkaar gepaint, en dan weet je dat shit serieus is.
Oh en geen zorgen trouwens! De homo’s hadden gelijk. De banden-afruk is inderdaad uit mijn schoenen gewassen. Pfoe!

Liefde,

Fleur.