“Shout, shout, let it all out. These are the things I can do without. Come on, I’m talking to you, come on.” – Tears for Fears

Het is 10 uur ‘s ochtends op een zondag. De ArenA Boulevard is angstaanjagend leeg. Naast de vrolijke schoonmaker, die precies dezelfde outfit aanheeft als Nederlands saaiste lesbienne Bertie, is er vrijwel niemand te bespeuren op het grote terrein. De grond ligt bezaaid met kapot getrapte bierbekers en half-opgegeten bakjes FEBO-friet. Waarschijnlijk ligt elk normaal mens nu in bed bij zijn geliefde, maken ze onbijt op bed, zijn ze lekker sportief aan het wandelen buiten of kronkelen ze door een organische biomarkt. Nou. Ik niet. Ik wil dit meemaken. Ik wil naar de Frozen Sing-A-Long.

Hot, Hot, Hot De 15-jarige bioscoopmedewerker Max hangt met zijn iele bovenlijf over de bioscoopbalie heen. Zijn pukkelige kin, die nog glimt van de net opgebrachte Clearasil, rust zwaar op zijn hand. Terwijl hij scrollt door zijn WhatsApp berichten, kijkt hij af en toe verveeld rond. Max wil hier overduidelijk niet zijn. “De Frozen Sing-A-Long?”, vraagt hij sloom en met enige verbazing. “En je wil maar één kaartje?” Zijn linkerwenkbrauw trekt hij onsubtiel omhoog terwijl hij het kaartje met grote moeite uitprint. Een soepel begin.

De animatiefilm Frozen was de absolute kaskraker van 2013. Zo heeft de Disney-film, die gaat over een sneeuwprinses, twee Oscars gewonnen en hiernaast tientallen muziekprijzen. Want de muziek; dat is het geheim achter Frozen.

De megahit “Let it go”, of “Laat het gaan” in het Nederlands, stond wekenlang op #1 in wereldwijde hitlijsten en is duizenden keren gecovered. Frozen was hot, bij jong én oud.

Sinds december 2014 is de film dan ook weer in landelijke bioscopen te zien, maar dit keer als een Sing-A-Long. Een fenomeen bekend in Engeland en Amerika, waar films als The Rocky Horror Picture Show (1975) filmgeschiedenis hebben geschreven.

In Nederland is het meezingen met een film echter nog relatief nieuw. Al helemaal in een bioscoop, waar meestal al dodelijke blikken worden geworpen bij het openen van een blikje zelf meegebrachte Fristi. Karaoke voor Kinderen Met de levenslust van een afgescheurde nicotine-pleister wijst Max vervolgens de zaal aan waar het meezing-festijn plaats gaat vinden. Zodra de deur opent wordt duidelijk dat Frozen nog steeds populair is.

Zo’n vijftig mensen hebben op deze vroege zondagochtend hun weg gevonden naar de bioscoop. Met name moeders met kinderen en een enkele vader, die net zo moeilijk kijkt als de puberende Max.

De voorfilms zijn allang begonnen, maar niemand lijkt zich erom te bekommeren. Er is overal druk geroezemoes. Ouders delen boterhamzakjes met Engelse drop uit aan hun kleuters, twee jongetjes genaamd Flynn en Storm rennen druk rondjes om de stoelen heen en het koppeltje van in de twintig is te druk met zoenen om iets op te merken. Meezingen gaat nog lastig worden.

Wanneer de film dan eindelijk echt begint valt iedereen stil. Met de eerste tonen van het openingslied verschijnt er ook ondertiteling en een sneeuwvlokje dat meedanst op de maat van de muziek. Een soort karaoke voor kinderen.

Het openingslied “Do you want to build a snowman” is een van de grote succesnummers van Frozen. Toch zingt er helemaal niemand mee. Pas in het laatste refrein schrapen een paar kinderen zachtjes hun keel en fluisteren ze mee met het lied. Misschien moet het publiek nog inkomen. Bij elk passerend nummer wordt het aantal deelnemers dat meezingt groter. De moed neemt toe en goedbedoelende ouders proberen te overcompenseren voor hun introverte kinderen. Halverwege de film klonken er dan ook een aantal hoge kopstemmetjes en wat geneurie van een groep onbekenden die meezongen over de #problemen van een prinses. Echt zingen is het niet te noemen, maar het is iets. Laat het gaan, maar niet helemaal Als dan eindelijk hét nummer der nummers: “Let it go” voorbijkomt breekt het los. Kinderen beginnen mee te schreeuwen en zelfs de verveelde vaders van net zingen uit volle borst mee. De twintigers zoenen wel nog steeds. Volgende keer kunnen zij beter naar een tong-a-long gaan. Na deze tijdelijke uitbarsting zakt het echter weer in. Er wordt niet meer gezongen, hooguit nog gemompeld. Ook lijken de meeste kinderen hun interesse inmiddels te zijn verloren. Voor de meesten zal het ongeveer de 15e keer zijn dat ze de film hebben gezien. Ongemakkelijke nuchterheid Het idee van een sing-a-long in een bioscoop is leuk, maar nog niet helemaal geslaagd. Misschien zijn Nederlanders te nuchter om 1,5 uur lang hartstochtelijk mee te zingen in een donkere zaal vol met ongemakkelijke vreemdelingen. De sfeer dat er niet té gek gedaan moet worden hing dan ook als een wollen deken over het hele publiek heen. Wellicht had het ook iets te maken met het onchristelijke (ha! zondag!) tijdstip, of het feit dat ik als brakhoofdige twintiger aantekeningen zat te maken van rondrennende kinderen. Maar dat zullen we nooit weten. Feit is wel dat we nog een boel kunnen leren van de Amerikanen en Britten. Al is het maar dat we wat harder leren meefluisteren met de muziek.