“Ik hou van lekker fris. Ik hou van lekker anders.
Ik hou van lekker anders, lekker fris. Ik hou van bruin, ik hou van wit, ik hou van brood waar fris op zit. Dus wat ik steeds op tafel zet, is lekkere frisse sandwichspread!”

– De inspiratie achter manspreading.

Het is druk in de trein.
Tientallen mensen staan op een paar vierkante meter opeengepakt en ongemakkelijk naast elkaar in het felle witte licht. Met een beetje geluk kan je een lauwwarme paal vasthouden of sta je vlakbij een raam. Dan kun je namelijk doen alsof je naar buiten kijkt, terwijl je in werkelijkheid de hele rit lang naar je eigen spiegelbeeld staart en je uit wanhoop de vergrootte poriën op je gezicht maar bent gaan tellen. Een paar gelukkige mede-reizigers hebben een zitplek weten te bemachtigen.
Zij hebben de heilige graal te pakken van de sport die OV-erleven in de spits heet.

Een van deze spitszitters is een man van middelbare leeftijd die rustig een kop koffie drinkt. Hij ziet eruit als een Gerrit.
Gerrit zit onderuitgezakt met zijn linkerarm uitgestrekt over een compleet lege stoel naast hem, alsof hij de klassieke bioscoop-flirtmove toepast op een niet bestaand meisje. Net op het moment dat ik me verwonder waarom niemand naast Gerrit is gaan zitten, zie ik zijn benen. Deze zijn zo wijd uit elkaar gespreid, dat hij met gemak twee plaatsen blokkeert. Ik realiseer me dat ik getuige ben van een puik staaltje ‘manspreading’. Het fenomeen waarbij mannen overdreven wijdbeens zitten en zo onnodig veel plek innemen.

Ik vraag me af waarom niemand iets tegen Gerrit zegt. Misschien is het omdat biologisch gezien de man, als hij zijn genitaliën zo lekker publiekelijk laat bungelen, dominant overkomt. Hij zou laten zien dat hij het alfamannetje is in deze trein, ook al draagt hij verantwoorde bergschoenen en een vaal perzikkleurig windjack. Hoe dan ook, manspreading werkt dus blijkbaar.

De volgende ochtend in de trein neem ik mezelf voor het ook te proberen.
Met brute kracht bemachtig ik een tweezitsbankje en neem dezelfde houding aan als Gerrit. Benen wijd uit elkaar, onderuitgezakt en al nonchalant sippend uit mijn flesje water. Vooralsnog lijkt het te werken, niemand stoort me of durft zelfs oogcontact te maken. Ik begin te genieten van mijn macht en besluit met elk passerend station mijn benen nog verder te spreiden.

Bijna ben ik op Amsterdam Centraal wanneer een kordate vrouw me op mijn schouders tikt. “Goedemorgen mevrouw, ik zag u zitten en ik wil het graag met u hebben over Jezus.” Terwijl ze oordelend kijkt naar mijn flesje water, duwt ze een flyer in mijn hand waarop in gele letters workshops worden aangeboden om “uw verslaving te verslaan met de liefde van God”.

Razendsnel pak ik mijn spullen -en benen- bij elkaar en vlucht weg van deze plotselinge interventie.
Zou Gerrit ook dagelijks worden aangezien voor een publiekelijke alcoholist wanneer hij onderuitzakt met zijn benen wijd? Of zou hij juist manspreaden om dit soort contact te ontwijken? Ik hoop dat ik het hem ooit nog kan vragen, maar vooralsnog neem ik voortaan geen waterflesje meer mee, maar ook gewoon een beker koffie.